JESIENNY SPACER POETÓW

Drzewa jak rude łby barbarzyńców

Wnikały w żyły żółtych rzek

Biało się kładł popiołem tynku

Wtopiony w wodę miasta brzeg

Szli po dudniącym moście kroków

Jak po krawędzi z kruchego szkła

Pod zamyślonym grobem obłoków

Po liściach jak po krwawych łzach

I mówił pierwszy: ?Oto jest pieśń,

która uderzy w firmament powiek?.

A drugi mówił: ?Nie, to jest śmierć,

którą poczułem w zielonym słowie?.

Krzysztof Kamil Baczyński

Paździeik 1942